Έργο που πραγματοποιήθηκε με τον Άγγελο Αλτσιτζόγλου
Η κάτοψη χωρίζεται σε δύο ενότητες από μια διαγώνιο που διαπερνά το κτίριο και αποτελεί συνέχεια του κήπου. Στο κέντρο διευρύνεται σ’ ένα αίθριο με δισυπόστατο χαρακτήρα, που είναι ταυτόχρονα υπαίθριος και εσωτερικός χώρος. Γιατί ενώ αποτελεί συνέχεια του κήπου, είναι ενσωματωμένος στο κτίριο και καλυμμένος με μια διάφανη ξύλινη ομπρέλα. Στον δισυπόστατο χαρακτήρα του αίθριου συμβάλλει και η σπειροειδής ανέλιξη της κατοικίας γύρω από αυτό που εξασφαλίζει την αδιάσπαστη συνέχεια τόσο του εξωτερικού, όσο και του εσωτερικού χώρου. Τρεις γενιές μιας μεγάλης οικογένειας έχουν η κάθε μία τη δική της διακριτή περιοχή με σημείο αναφοράς και συνεύρεσης το αίθριο, όπως συμβαίνει με την πλατεία ενός μικρού οικισμού. Γι’ αυτό και το αίθριο παραπέμπει σε χαρακτηριστικά ενός μικρού δημόσιου χώρου, με την ποικιλομορφία των εσωτερικών όψεων, των ανοιγμάτων, της φύτευσης και της πλακόστρωσης. Η μορφή του κτιρίου παραπέμπει σε αρχέτυπο κατοικίας, όπως ένα παιδικό σχέδιο: έναν κύβο με παράθυρα, στέγη και καπνοδόχο, γεγονός που ανταποκρίνεται στην παραδοσιακή μορφή αυτής της οικογένειας. Η αντιπαράθεση της στατικής γεωμετρίας του κελύφους με τη ρευστότητα και πολυπλοκότητα του χώρου που αυτό περικλείει, στοχεύει σε μια έξαρση της βιωματικής εμπειρίας δια των αντιθέσεων και ερμηνεύει με ένα αρχιτεκτονικό τρόπο «το κουτί της Πανδώρας».
