Πολυτεχνείο της Καρλσρούης
Επιβλέπων Καθηγητής Egon Eiermann
Ο ακριβής τίτλος της διπλωματικής εργασίας είναι ”Η τελετουργία της ταφής” (γερμανικά Bestattungsκult). Ως εκ τούτου αντικείμενο μελέτης δεν είναι μόνο τα κτίρια αλλά και η τελετουργία που αυτά καλούνται να εξυπηρετήσουν. Κοινή παραδοχή τους είναι το κάψιμο των νεκρών. Κοινή θεματική τους η διάλυση του ατόμου και η συμβολική ένωσή του με το σύμπαν. Γι αυτό και τα κτίρια δημιουργούν ένα ξεχωριστό περιβάλλον απο αυτό της καθημερινότητάς μας και είναι προσανατολισμένα στα τέσσερα βασικά στοιχεία της οικουμένης: φωτια, νερό, γή και ουρανό.
Η πρώτη πρόταση αφορά μια κτιριακή εγκατάσταση σε κεντρικό σημείο της πόλης. Οι χώροι συνάθροισης και τελετών βρίσκονται στη βάση ενός τεράστιου χωνιού που περικλείει έναν δικό του κόσμο και ανοίγεται προς τον ουρανό. Η σπειροειδής ανέληξη της ράμπας προς το σημείο ταφής σηματοδοτεί συμβολικά και μαι πορεία προς μια νέα πραγματικότητα.
Η δεύτερη πρόταση αφορά τη δημιουργία μιας νεκρόπολης εκτός πόλης, παραπέμποντας έτσι σε νεκρόπολεις του παρελθόντος όπως π.χ αυτές της αρχαίας Αιγύπτου. Με τον τρόπο αυτό υποδηλώνει την κατάργηση της εξέλιξης και το πάγωμα του χρόνου. Το κωνικό σχήμα των κτιρίων παραπέμπει σε πρωτογενές διαχρονικές μορφές όπως αυτές της πυραμίδας. Η τοποθέτησή τους γύρω απο μια τεχνιτή λίμνη αντανακλά τον ουρανό και η σπειροειδής ανέληξη της πορείας προς το σημείο ταφής συμβολίζει μια πορεία απο το εδώ στο επέκεινα. Παράλληλα η ράμπα χρησιμοποιείται και ως εκθετήριο χαρακτηριστικών αντικειμένων των θνητών που θυμίζουν το πέρασμά τους απο τη ζωή.
Η τρίτη πρόταση αφορά μια πλωτή κατασκευή. Η στάχτη του νεκρού δεν φυλάσσεται όπως στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις αλλά σκορπίζεται στη θάλασσα. Οι χώροι συνάθροισης κάτω απο την επιφάνεια του νερού φέρνουν τον επισκέπτη σε επαφή μ’έναν άλλο κόσμο, εν πολλοίς άγνωστο αλλα εξίσου πραγματικό με αυτόν της καθημερινότητάς του. Διευρύνουν έτσι τη συνείδησή του για την αποδοχή της ύπαρξης και άλλων κόσμων πέραν του συνηθισμένου. Το σκόρπισμα της στάχτης του νεκρού στη θάλασσα ενώνει συμβολικά την εφήμερη ύπαρξή του με το αιώνιο σύμπαν.
Οι τρείς προτάσεις με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους η κάθε μια, σηματοδοτούν μια συμβολική πορεία και συνιστούν επάλληλα σκαλοπάτια μιας σταδιακής μετάβασης απο το εδώ στο επέκεινα.
Η πρώτη βρίσκεται μέσα στη πόλη και σχετίζεται με την καθημερινότητά μας. Η δεύτερη βρίσκεται εκτός πόλης, αυτονομείται και δημιουργεί έναν δικό της κόσμο. Η τρίτη διευρύνει την αντίληψη μας για τον κόσμο και συνδέει την ύπαρξή μας με την υφήλιο.
