Μια Γαλλίδα και ένας Ιάπωνας συναντώνται επί σκηνής με τα σημάδια από τις αναμνήσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να δημιουργούν μια ρωγμή ανάμεσά τους, μια φωτεινή σχισμή στο μεταλλικό δάπεδο της σκηνής. Η πυραμίδα από αποκαΐδια (καμένο φελλό) στο βάθος εμφανίζεται ως μνημείο της καταστροφής που έχει εγγραφεί στη συνείδηση των πρωταγωνιστών. Ένα κρεβάτι και ένα τραπέζι είναι δύο φωτεινές κηλίδες στη σχέση τους. Και στο βάθος η φωτεινή σχισμή του δαπέδου που συνεχίζεται στο φόντο, για να καταλήξει σ’ ένα κύκλο με ένα χάρτινο λουλούδι. Ένα αισιόδοξο σημάδι του έρωτα που μπορεί να διεισδύσει ακόμα και μέσα σε μια ζοφερή πραγματικότητα.
