Έργο που πραγματοποιήθηκε με συνεργάτη τον Πάνο Μαντζιάρα
Στη Σαμαρίνα η αρχιτεκτονική εκφράζει το πνεύμα του τόπου, τόσο των βράχων της Πίνδου, όσο και την αδρή πέτρινη αρχιτεκτονική του υψηλότερου ορεινού οικισμού της Ελλάδας. Οι τρεις κατοικίες για τις οικογένειες τριών αδελφών που συμπληρώνονται από δύο ξενώνες και κοινόχρηστους χώρους εξυπηρέτησης, είναι χτισμένες γύρω από μιαν αυλή με ΒA προσανατολισμό και σε διαφορετικά επίπεδα, ώστε να ανταποκρίνονται στην έντονη κλίση του εδάφους και να διατηρούν η καθεμία μια σχετική αυτονομία. Οι εξώστες είναι ενσωματωμένοι στον όγκο και εμφανίζονται σε ρηγματώσεις των εξωτερικών όψεων, όπου διακρίνει κανείς συγκεντρωμένα τα ανοίγματα και τα απαραίτητα για την ενίσχυση της κατασκευής μπετονένια δοκάρια και υποστυλώματα. Εδώ ακολουθείται μια αντίστροφη από την καθιερωμένη πρακτική. Διότι η πέτρα δεν υποβιβάζεται σε ένα πέτασμα, σε στοιχείο πλήρωσης ενός μπετονένιου σκελετού, όπως συνηθίζεται, αλλά αντίθετα εμπεριέχει τον σκελετό και ολοκληρώνει τα πέτρινα πρίσματα των κτιρίων που φαίνεται έτσι να αναδύονται από τα βράχια της Πίνδου. Η ενιαία χάλκινη στέγη προστατεύει αποτελεσματικά από τον βαρύ χειμώνα και δίνει ενότητα στο συγκρότημα. Το ίδιο και το πέτρινο περιστύλιο που συνδέει τα μπαλκόνια των ορόφων σε μια εναέρια κυκλική πορεία γύρω από την αυλή με πανοραμική θέα. Η αρχιτεκτονική εδώ χαρακτηρίζεται από την υλικότητά της, από την πέτρα που συνδέει το νέο συγκρότημα με τον οικισμό και τα βουνά της Πίνδου σ’ ένα αδιαίρετο σύνολο.
