Έργο που πραγματοποιήθηκε με τον Άγγελο Αλτσιτζόγλου και τον Πάνο Μαντζιάρα
Δύο βασικές επιλογές στον τρόπο έκθεσης των κοσμημάτων χαρακτηρίζουν τη διαμόρφωση του χώρου. Στην πρώτη, τα κοσμήματα προσφέρονται σε κοινή θέα μέσα από τις βιτρίνες των ξύλινων επίπλων και πετασμάτων. Στη δεύτερη, ο επισκέπτης ανακαλύπτει τα εκθέματα μέσα σε κρύπτες-τρύπες σκαμμένες στους εξωτερικούς τοίχους. Και οι δύο αυτές επιλογές ανταποκρίνονται στην καθημερινή πρακτική. Διότι άλλοτε φοράει κάποιος ένα κόσμημα σε κοινή θέα και άλλοτε το κρύβει για να ανακαλυφθεί από τρίτους. Η αρχή αυτή της αντιπαράθεσης επεκτάθηκε και στην επιλογή των υλικών, όταν στις σκληρές επιφάνειες των εξωτερικών τοίχων και της οροφής αντιπαρατίθενται οι μαλακές επιφάνειες των ξύλινων δαπέδων και των πετασμάτων-προθηκών. Έτσι, έχει κανείς την εντύπωση ότι κινείται ανάμεσα σε δύο παλάμες, τη σκληρή και τη μαλακή. Η θέα προς τον δρόμο είναι καδραρισμένη σε πλαίσια και εναλλάσσεται με βιτρίνες κοσμημάτων, συνδέοντας έτσι συνειρμικά τα κοσμήματα με την καθημερινή ζωή της πόλης.
